หลายครั้งที่ฉันทำดี แต่มันกลับไร้ค่า หลายคราที่เป็นห่วงคุณ แต่คุณกลับปฏิเสธน้ำใจที่ยื่นให้
ฉันเคยนึกอยู่ในใจเสมอว่า น้ำหยดลงหินทุกวันๆ หินยังกร่อน
นับประสาอะไรกับใจคน ถ้าเราหมั่นทำดีกับเขา หวังว่าซักวันเขาคงเห็นใจเรา
หลังวันหยุดยาว 9 วันของคุณ คุณกลับบ้านไปหาเขา
9 วันเหมือน 9 เดือน ฉันไม่มีสิทธิ์โทรหา ไม่มีสิทธิ์แม้แต่ส่งข้อความบอกคุณว่า ฝันดี
คุณกลับมาพะเยา สิ่งแรกที่ฉันกลัวที่สุด คือการเปลี่ยนไปของคุณ
ฉันกลัวว่าคุณจะลืมทุกอย่างที่เป็นเรา ฉันกลัวว่าคุณจะทิ้งฉันไป
ฉันนั่งทำใจอยู่นาน กว่าจะตัดสินใจโทรไปหา
ฉันโทรไปสามที่ 3 กว่าจะรับ ในใจคิดว่า คุณไม่อยากคุยกับฉันแล้วมั้ง
แต่คุณก็เหมือนเดิม คุณคุยกับฉัน นานกว่าทุกครั้งที่เคยคุยกันมา
ขอบคุณสำหรับความรู้สึกที่ดีๆที่มีให้ฉัน
แต่หลังจากวันนั้นมา คุณไม่รับโทรศัพท์ฉัน และไม่เคยจะโทรกลับ
ฉันกำลัง ท้อ กำลัง เหนื่อยกับงานวิจัย อยากคุยกับคุณ
เวลาผ่านไป 2 วัน หลังจากที่ฉันได้ระบายความในใจให้เพื่อนสนิทฟัง
ฉันพูดไป น้ำตาคลอเบ้าไป
สิ่งหนึ่งที่ฉันสัญญากับตัวเองมาตลอดว่า รักครั้งนี้ฉันจะไม่มีน้ำตาฉันอยากจะเก็บน้ำตาของฉันไว้ ในวันที่เราต้องจากกันจริงๆดีกว่า
วันที่ 15 สิงหาคม
ฉันส่งข้อความไปหาคุณ ฉันบอกว่า
เหนื่อย ท้อ อยากคุยด้วย อยากเจอ แต่ก็ทำไม่ได้
ขอได้มั้ย?? ให้เค้าไปอยู่ไหนก็ได้ ขอแค่ได้คุยกับแก
ช่วงเวลานี้ฉันเริ่มท้อใจ เริ่มถอดใจจากคุณ
เมื่อ เวลา 02.49 ของวันนั้น
คุณส่งข้อความมาให้โทรกลับ
ในเวลานั้น ความกลัวเริ่มมาเยือน กลัวสิ่งที่คุณจะพูดออกมาว่า เราเลิกกันเถอะ
แต่ คำพูดที่ได้ยินจากปลายสาย คือ
แกอย่าคิดมากสิ คิดไปเองอยู่ได้
เค้าไปเล่นเกมส์ห้องเพื่อนมา ไม่ได้พกโทรศัพท์
เค้าไม่ได้ไปมีใคร อย่าคิดมากเป็นห่วงแกนะ
คำพูดที่ไม่เคยได้ยินออกจากปากของคุณ น้ำเสียงที่คิดว่าทั้งชีวิตนี้จะไม่ได้ยินมัน
มันทำให้ฉันนั่งจ้องโทรศัพท์นานหลังจากที่วางโทรศัพท์ เพราะคิดว่า ฉันฝันไป
คำพูดสั้นๆ แค่คำว่า เป็นห่วง
แค่นี้ก็รู้สึกมีกำลังใจเพิ่มขึ้นเป็นร้อยๆเท่า
ขอบคุณสำหรับกำลังใจ
สัญญาว่าจะคิดถึงคุณ ในวันที่เค้าต้องห่างไกล (ชาแรม)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น