"การที่ความรักของใครคนหนึ่ง เกิดขึ้นกับอีกคนหนึ่งซึ่งอยู่ห่างไกลกัน...ความคิดถึง ความห่วงใย และความโหยหากันและกันก็ต้องเกิดขึ้น เพียงแต่
ความรักที่ถูกขวางกั้นด้วยระยะทาง รวมถึงเหตุผลส่วนตัวนานัปการ อาจทำให้บางครั้งนำไปสู่การที่หัวใจอ่อนล้า อ่อนแรง ระแวงและสับสน
ความรู้สึกที่เกิดขึ้นบ่อย ๆ ทั้ง ความเหงา ความเดียวดาย ความโหยหาคนรักที่อยู่ห่างไกล ความเป็นห่วงเป็นใย ความหวั่นไหวในหัวใจหากมีใครสักคนผ่านเข้ามาบนเส้นทางชีวิตให้วูบไหว
....รวมถึงความกลัว....
...กลัวว่าความห่างไกลจะทำให้อีกคนหนึ่งแปรเปลี่ยนไป
...กลัวว่า สิ่งที่ภาวนา อย่าให้คนที่เรารักได้พบกับ "คนชิดใกล้" ที่ "ไกลตาของเรา" ทำให้เขาหรือเธอ "หมดรัก" ที่จะให้กับ
....คนเดิมคนนี้.....คนที่ได้แต่คิดถึง รอคอย อยู่ห่าง ๆ
...คนที่ไม่สามารถอยู่ข้าง ๆ คอยปลอบโยนเวลาที่เขาหรือเธอเสียใจ ...
...คนที่ทำได้แค่โทรศัพท์ หรือส่งข้อความ แต่ไม่สามารถเจอหน้า ทักทาย มอบรอยยิ้มให้ได้ในโลกของความเป็นจริง
...คนที่ไม่สามารถจับมือ หรือเดินจูงมือกันในเวลาค่ำคืนที่แสนเหงา แต่อบอุ่นภายใต้คืนที่หนาวที่สุดของปี
...คนที่ไม่สามารถไปกินไอติมกับคนที่เขาหรือเธอรักได้บ่อย ๆ เหมือนเพื่อนสนิท หรือคนพิเศษที่เป็นคนอื่น ๆ ของเขาหรือเธอคนนั้น....
...คนที่ไม่สามารถไปดูหนังรักที่อยากดูด้วยกัน ในค่ำคืนแรกที่หนังเรื่องนั้นออกฉาย....
...และเป็นคนที่ไม่สามารถจูบแผ่วเบาที่หน้าผากของคนรักได้ในเวลาที่เขาและเธอ ท้อแท้ หมดหวัง หรือเสียใจ....
-----
กลัววันหนึ่ง จะมีใคร ทำให้หัวใจของเธอคนนั้นเย็นชาต่อกัน และมองชั้นที่เคยเป็นที่หนึ่งเสมอ เป็นเพียง "คนเคยรู้จักกัน" ในโลกแห่งความเป็นจริง
เป็นบทความที่บรรยาย ศฤงคารรส และ ภยานกรส ได้ดีค่ะ ขอชื่นชม อ่านแล้วชอบจังเลย
ตอบลบขอบคุณค่ะ ^^
ตอบลบชอบนะครับ บทความแบบนี้
ตอบลบเราไปอยู่ที่ไหนมา ทำไมเพิ่งค้นเจอ ความรู้สึกตัวเอง #ขอบคุณนะค่ะ
ตอบลบเราไปอยู่ที่ไหนมา ทำไมเพิ่งค้นเจอ ความรู้สึกตัวเอง #ขอบคุณนะค่ะ
ตอบลบ